Alvaro Lapa
(in de catalogus bij de tentoonstelling Triptico, Museum van hedendaagse Kunst Gent, 1991, p 107-113.)
Alvaro Lapa over het verschil tussen de onleesbaarheid, als esthetische emotie, bij Cézanne en bij Duchamp:
Het was de onleesbaarheid die Cézanne deed schilderen, die hem een uitgangspunt gaf, die ervaring van wispelturigheid… “Ca bouge, ça tourne”…een soort van onevenwichtigheid die een vorm van fysische relatie was. Het heeft te maken met een metafysische armoede, een fundamentele metafysische nood. Duchamp…wist dit, en hij wist wat hij moest doen om er niet al te erg onder te lijden, om erger te voorkomen.
…
Duchamp maakt geen gebruik van het leed…hij diept het uit. Leed is uiteindelijk niets vreselijks. Het is een toestand.
…
Het schilderij is of een landschap of een portret…Gille Deleuzes voorstelling van de strcutuur van het schilderij in termen van visagéité: ofwel bevindt het voorwerp zich recht voor de toeschouwer (‘visage’) ofwel draait het zich zijwaarts, het glijdt weg en wordt “in profiel” (‘paysage’) voorgesteld
…
een totaal gebrek aan interesse (in aan het medium inherente regels)…dubbelzinnigheid…problematiek
…
Er was iets…de mogelijkheid van een grenzeloze figuratie. Het idee dat alles “figuur” kan zijn…
…
Kleur is een beetje retorisch, schilderkunst is zwart-wit, het is tekenen… Het is (misschien) kleur zonder connotatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten